Rente van geld vastzetten, oftewel een vastrentend effect, is een investering die een rendement oplevert in de vorm van vaste periodieke rentebetalingen. In tegenstelling tot variabel rentende effecten, waarbij betalingen veranderen op basis van een onderliggende maatstaf, zoals kortetermijnrentetarieven, zijn de betalingen van een vastrentende waarde vantevoren bekend.
Vastrentende effecten zijn schuldinstrumenten die een vast bedrag aan rente betalen aan beleggers. De rentebetalingen worden doorgaans halfjaarlijks gedaan, terwijl de belegde hoofdsom op de eindvervaldag aan de belegger terugvloeit. Obligaties zijn de meest voorkomende vorm van vastrentende effecten. Bedrijven trekken dus kapitaal aan door vastrentende producten uit te geven aan investeerders.
Een obligatie is een beleggingsproduct dat wordt uitgegeven door bedrijven en overheden om fondsen te werven om projecten en operaties te financieren. Obligaties bestaan meestal uit bedrijfsobligaties en staatsobligaties en kunnen verschillende looptijden en nominale bedragen hebben. De nominale waarde is het bedrag dat de belegger ontvangt wanneer de obligatie afloopt.
Niet alle obligaties worden op dezelfde manier gecreëerd, wat betekend dat ze verschillende kredietbeoordelingen krijgen op basis van de financiële levensvatbaarheid van de aanvrager.
Obligaties kunnen ofwel investment-grade zijn op non-investment grade obligaties. Obligaties van beleggingskwaliteit worden uitgegeven door stabiele bedrijven met een laag risico op wanbetaling en hebben daarom een lagere rente dan obligaties zonder beleggingskwaliteit. Non-investment graad obligaties hebben een zeer lage kredietwaardigheid omdat de kans groot is dat de emittent van het bedrijf zijn rentebetalingen niet nakomt.
Als gevolg hiervan eisen beleggers doorgaans een hogere rente van junk bonds om hen te compenseren voor het nemen van het hogere risico dat deze schuldeffecten met zich meebrengen.
Hieronder volgen een aantal voordelen van vastrentende beleggingen.
Vastrentende activa hebben een lage correlatie met het eigen vermogen. Dit betekent dat de waarde van uw vastrentende belegging niet is gekoppeld aan de prestaties van de aandelenmarkt; daarom bieden ze stabiliteit aan uw portefeuille door eventuele verliezen te compenseren, die mogelijk in het aandelengedeelte van de portefeuille zitten.
Vastrentende beleggingen zijn doorgaans veiliger dan aandelen. Ten eerste zijn de rendementen vast en niet volatiel zoals aandelenrendementen, en ten tweede, zelfs in het geval van een faillissement van een emittent, hebben vastrentende beleggers een hogere voorkeur dan aandelenbeleggers. Dit maakt een dergelijke belegging aantrekkelijk voor beleggers met een lagere risicobereidheid.
Vastrentende effecten genereren regelmatige kasstromen voor de beleggers. Verder zijn het bedrag en de timing van deze kasstromen ook van tevoren bekend, wat de investeerders helpt bij het plannen van hun financiën.
Binnen het vastrentende universum kunnen sommige activa de beleggers aantrekkelijke, voor risico gecorrigeerde rendementen opleveren.
Hieronder volgen een aantal risico's bij vastrentende beleggingen.
Zoals hierboven besproken, kunnen overheidsinstellingen of particuliere entiteiten vastrentende activa uitgeven. Het risico dat de overheid in gebreke blijft is nul; het is echter niet geldig voor particuliere entiteiten. Beleggers zijn dus blootgesteld aan het kredietrisico van de emittent in effecten die zijn uitgegeven door particuliere entiteiten (banken, bedrijven, enz.). Daarom is het essentieel om het kredietprofiel van de belegging te begrijpen alvorens in dergelijke producten te beleggen.
Liquiditeit kan worden gedefinieerd als de grootte van de spread tussen de vraagprijs en de biedprijs. De vraagprijs is de minimumprijs waarvoor een verkoper een effect wil verkopen, terwijl de biedprijs de maximumprijs is die een koper bereid is te besteden aan een effect. Hoe hoger de spread tussen bied- en laatprijs, hoe lager de liquiditeit en hoe hoger het liquiditeitsrisico.
Dit is het risico dat een gebeurtenis die plaatsvindt binnen een sector de waarde van obligaties negatief beïnvloedt. Als er bijvoorbeeld een uitzonderlijk grote bosbrand zou zijn, zal de bosbouwsector nadelig worden beïnvloed. Dit type risico is voor elke sector anders en de mate van blootstelling is afhankelijk van de sector.
Beleggers hoeven geen obligaties rechtstreeks van de emittent te kopen en deze tot de vervaldatum aan te houden. In plaats daarvan kunnen obligaties worden gekocht en verkocht aan andere beleggers op de zogenaamde secundaire markt. Obligatieprijzen op de secundaire markt kunnen hoger of lager zijn dan de nominale waarde van de obligatie, afhankelijk van de economische omgeving en de marktomstandigheden - die beide aanzienlijk kunnen worden beïnvloed door een verandering in de rentetarieven. Als de rente stijgt, dalen de obligatiekoersen meestal. Dat komt omdat nieuwe obligaties waarschijnlijk worden uitgegeven met hogere opbrengsten naarmate de rente stijgt, waardoor de oude of uitstaande obligaties minder aantrekkelijk worden.
Als de rente echter daalt, stijgen de obligatiekoersen meestal, wat betekent dat een belegger een obligatie soms voor meer dan de nominale waarde kan verkopen, omdat andere beleggers bereid zijn een premie te betalen voor een obligatie met een hogere rentebetaling.
Als u besluit een obligatie te verkopen vóór de vervaldatum, kan de prijs die u ontvangt resulteren in een verlies of winst, afhankelijk van de huidige renteomgeving. Hoe langer de looptijd van een obligatie - of hoe langer de gemiddelde looptijd van een obligatiefonds - hoe groter de impact die een verandering in de rentetarieven kan hebben op de prijs ervan.